Ακριβός Κλέφτης, Ακριβή Πόρνη




Ο παππούς μου έλεγε: "Εάν είναι να κλέψεις, κλέψε πολλά. Όταν κλέβεις λίγα, σε πλακώνουνε στο ξύλο και σε γαμάνε μέσα στη φυλακή. Όταν κλέβεις πολλά, σε λένε "Κύριο" και σου υποκλίνονται". Ομοίως έλεγε ότι "Εάν είναι να γίνεις πουτάνα, γίνε ακριβή. Τις φτηνές τις φτύνουν, ενώ τις ακριβές τις λένε "Κυρίες" και τους κάνουν τεμενάδες". 

Τούτη είναι μια ασεβής κι αιχμηρή, όμως ιδιαίτερα εύστοχη και διεισδυτική ματιά πάνω στην Αστική Ηθική, κυνική όσο και το σύστημα εξουσίας κι αξιών το οποίο σκιαγραφεί. Σε τελική ανάλυση, κανείς πλούτος δεν συσσωρεύτηκε χωρίς κλοπή ("δούλευε να τρως, κλέβε να έχεις" έρχεται να μας κλείσει το μάτι με νόημα ο θυμόσοφος παππούς), ούτε κανένα προνόμιο παραχωρήθηκε χωρίς κάποιου είδους εκπόρνευση. 

Ένα περιστατικό πριν από αρκετά χρόνια και λίγο καιρό μετά το θάνατο του παππού, ήρθε για να μου τον θυμίσει και να υπογραμμίσει έντονα την άποψή του. Ο Γιώργος Κοσκωτάς ήταν ακόμη στη φυλακή, λίγες ημέρες πριν ελευθερωθεί κι ενώ η αίτηση αποφυλάκισής του ακόμη εκκρεμούσε. Τον κάλεσε λοιπόν η Παναγιωταρέα στην πρωινή της εκπομπή, που παρακολουθούσα πίνοντας καφέ, πριν ξεκινήσω το πρωί για τη δουλειά. Φρέσκος κι άνετος ο ευτραφής πρώην πανίσχυρος μεγιστάνας των Νίντζα, απαντούσε με στυλ στις γνωστές βαρετές ερωτήσεις της εν λόγω κυρίας καθηγήτριας. Κάποια στιγμή εκείνη τον ρώτησε: "Και πώς σκοπεύετε να πορευτείτε από δω και στο εξής κ. Κοσκωτά;". 

Εκείνος με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, θεωρώντας μάλλον πως ήδη έχει στο τσεπάκι την αποφυλάκιση, απάντησε: "Μα θα ασχοληθώ με τις επιχειρήσεις κ. Παναγιωταρέα". Εκείνη, όπως συνηθίζει, εξεμάνη κι άρχισε να φωνάζει αγανακτισμένα: "Μα τι λέτε τώρα κ. Κοσκωτά (τα κεριά και τα λιβάνια μας μάραναν), πώς θ' ασχοληθείτε με επιχειρήσεις; Εσείς είστε ένας απατεώνας". Ο χοντρός πήρε θιγμένο ύφος και της απάντησε αυστηρά: "Σας παρακαλώ κυρία μου, δεν σας επιτρέπω να με προσβάλλετε. Είμαι ΜΕΓΑΛΟαπατεώνας και γι' αυτό ακριβώς θα κάνω business από δω και στο εξής". 

Ήταν η πρώτη φορά που η κυρία καθηγήτρια έχασε τα λόγια της, μπερδεύτηκε και τελικά δεν μπόρεσε ν' απαντήσει τίποτε και το βούλωσε, με την άσπρη τούφα της να απειλεί να σηκωθεί όρθια σαν κέρατο, ενώ εμένα από τα γέλια μου χύθηκε ο καφές και μου φτιάχτηκε η μέρα. Ήταν ωραίος τύπος ο Γιώργος, γι' αυτό τελικά μπήκε στα σίδερα, ενώ οι υπόλοιποι μεγιστάνες συνέχισαν να παριστάνουν τους Νίντζα. 

Δεν θα ξεχάσω φυσικά ν' αναφέρω, ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του στον Κορυδαλλό ως αποδιοπομπαίος τράγος του Α. Παπανδρέου (κάτι σαν τον σημερινό Παπακωνσταντίνου δηλαδή), απασχόλησε την ειδησεογραφία δύο φορές, τη μια γιατί του έφερναν στο κελί Gilli Diet - μιας και η καθιστική ζωή τον είχε παχύνει και δεν του χωρούσαν τα κοστούμια του -και τη δεύτερη για κάποιες βίζιτες που του έρχονταν πεσκέσι στο μπουντρούμι της τιμωρίας -βλέπεις πολλή η μοναξιά μέσα στη στενή αδελφέ μου- που επιβεβαιώνουν ακόμη πιο πανηγυρικά την αλήθεια του ακριβού κλέφτη, σ' ένα ηθικό και νομικό σύστημα φτιαγμένο αποκλειστικά για να τιμωρεί τους φτωχούς για τη φτώχεια τους. 

Ευθαρσώς ο θείος Μαρκήσιος έγραψε ότι "Η Θρησκεία και η Ηθική έχουν κατασκευαστεί από την δική μας τάξη, προκειμένου να επιβάλλει την εξουσία της στις κατώτερες, συνεπώς εμείς είμαστε υπεράνω Θρησκείας και Ηθικής" και πιθανότατα ακριβώς αυτή του η ελευθεροστομία είναι ο λόγος που διώχθηκε και φυλακίστηκε με ηθικολογικές κατηγορίες, από την ίδια του την τάξη, την οποία εξέθετε με το έργο του.

 Πρόσφατα δύο ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, μου υπενθύμισαν και πάλι το απόφθεγμα του παππού μου. Ο εντιμότατος (κατά τον φερόμενο ως πρωθυπουργό) κύριος Παπαγεωργόπουλος, ο δανδής δήμαρχος με τους αψεγάδιαστους τρόπους και το σιδερωμένο γοητευτικό χαμόγελο, ο άνθρωπος που ψηφίστηκε και ξαναψηφίστηκε από την πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων, καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε ισόβια δεσμά για την υπεξαίρεση του ποσού των 18 εκατομμυρίων ψωροευρώ.

Η είδηση θα περίμενε κανείς να με γεμίσει με ικανοποίηση, όπως τους περισσότερους από τους διαδικτυακούς φίλους μου, μιας και είναι η πρώτη φορά που πολιτικός καταδικαζεται στην εσχάτη των ποινών για κλοπή δημόσιου χρήματος. Απεναντίας, η είδηση με τσίτωσε και με εξόργισε περισσότερο απ' ό,τι θα περίμενε ακόμη και το Χάος. Εάν λοιπόν κάποιος αξίζει την εσχάτη των ποινών για μερικά εκατομμύρια, ποια ποινή θα έπρεπε σ' εκείνον τον πολιτικό θίασο που άρπαξε από την Ελλάδα και τους Έλληνες, όχι μόνο αρκετά δις (εγώ να δεις...) δημόσιου χρήματος, αλλά και την αξιοπρέπειά τους, τις ζωές τους, την ελευθερία τους κι απειλεί να δημεύσει και τα σπίτια ή τους μισθούς τους; Εκείνοι γιατί ακόμη βρίσκονται στο απυρόβλητο;

Κάποιοι συνέκριναν την περίπτωση με τους τέσσερις ληστές του Βελβεντού με τις φωτοσοπιασμένες μούρες. Εάν εκείνοι έφαγαν το ξύλο της αρκούδας για 150 χιλιάδες, ο δανδής δήμαρχος πρέπει να φάει τουλάχιστον τεσσαράκοντα βουρδουλιές, αποφάνθηκαν. Όμως ο παλιός νόμος του θυμόσοφου παππού βάζει τέρμα σε τέτοιου είδους σκέψεις: Το ξύλο δεν το έφαγαν μόνο επειδή έκλεψαν λίγα και χάλασαν την πιάτσα, αλλά επειδή το έγκλημά τους ήταν πρωτίστως πολιτικό. Όπως πολιτικό είναι και το έγκλημα του ατσαλάκωτου κουστουμαρισμένου πρώτου πολίτη της πόλης.

Η πραγματική διαφορά είναι πως οι τέσσερις αλητήριοι τόλμησαν να κλέψουν τον πραγματικό αφέντη αυτής της χώρας - τις τράπεζες -ενώ ο δήμαρχος δεν έκλεψε τίποτε άλλο, παρά τα χρήματα του λαού, πράγμα που είναι απόλυτα αποδεκτό από πολιτικής απόψεως στην Αιδήμονα Αστική Δημοκρατία στην οποία μας έχουν εθίσει.

Έτσι, ούτε ίνα από το καλό του σακάκι δεν πρόκειται να τσαλακωθεί από τη "νομιμότητα". Ο ίδιος προσβλέπει ακόμη σε δικαίωσή του από την ανώτατη δικαστική εξουσία, ελπίδα που δεν είναι αβάσιμη, εάν αναλογιστεί κανείς τα έργα και τις ημέρες των των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας, σε όλη την περίοδο προ και μετά την εκδήλωση της κρίσης.

Όμως ακόμη κι αν η ποινή του παραμείνει, ο Παπαγεωργόπουλος θα μείνει στην ιστορία ως ένας ακόμη αποδιοπομπαίος τράγος του καθεστώτος των ορνίων που λυμαίνονται τη χώρα. Βλέπετε, εκείνοι που έφαγαν τα πραγματικά πολλά και συνεχίζουν ακόμη να τρώνε, είχαν αρκετή δύναμη ώστε να αμνηστεύσουν τις αφεντιές τους προκαταβολικά κι έτσι μπορούν τώρα να παριστάνουν τις αθώες περιστερές και τους τιμητές της ηθικής και του νόμου, καταθέτοντας και μηνύσεις εναντίον όποιου τολμά να σκαλίζει τους σκελετούς στην ντουλάπα τους.

Φοβάμαι πως μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση μπορεί πλέον να αποδώσει δικαιοσύνη σ' αυτόν τον τόπο και να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

[Σημείωση εκ των υστέρων: Τελικά στα τέλη του Ιούλη του 2015 ο κύριος δήμαρχος διαγνώστηκε με αναπηρία 67% (όποιος θέλει το πιστεύει) και αποφυλακίστηκε μετά βαΐων και κλάδων. Η ειρωνία της υπόθεσης είναι ότι ο θυμόσοφος παππούς μου, που είχε πόδι κομμένο απ' τον μηρό, ενθύμιο του "Έπους του Σαράντα", είχε πάρει ακριβώς αυτό το ποσοστό αναπηρίας. Ήξερε τι έλεγε αν μη τι άλλο. Να κλέβει δεν ήξερε ο φουκαράς...]

Κλέψε πολλά, ποτέ μην καταδεχτείς να κλέψεις λίγα, αν θέλεις να σε λένε "Κύριο". Αυτός είναι και ο λόγος που όταν κάποιος με προσφωνεί έτσι, του απαντάω συστηματικά: "Εγώ δεν σ' έβρισα, σε παρακαλώ μη με προσβάλεις"...


Το δεύτερο περιστατικό, που μου θύμισε την θυμόσοφο ρήση, συνέβη και πάλι στη Θεσσαλονίκη κι εμπεριέχει κι αυτό απ' την πλευρά του, μια πρωτιά. Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ αποφάσισαν να αυτοδιαχειριστούν το εργοστάσιο που εγκατέλειψε η εργοδοσία κι ο Αλέξης έσπευσε να φωτογραφηθεί κι επ' ευκαιρία να βγάλει έναν δεκάρικο:




Ο Τσίπρας λέει στον καθένα εκείνο που περιμένει ν' ακούσει. Άλλα στους εργάτες, άλλα στους νοικοκυραίους, άλλα στους Αμερικάνους, άλλα στους Γερμανούς, άλλα εντός, άλλα εκτός. Είναι φανερό πλέον πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι εάν τελικά αθροίσεις τα όσα έχει πει μετά τις εκλογές, θ' ανακαλύψεις έκπληκτος ότι το άθροισμα βγάζει ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Η πολιτική είναι πόρνη, το ξέραμε αυτό καλά. Πάλι καλά που τουλάχιστον τούτη η κοκότα είναι ακριβή και με αριστερό παρφούμ.

Όμως για ποιο λόγο μια τόσο ακριβή "Κυρία" διαλέγει να κάνει τα γλυκά μάτια στους brutal εργάτες με τις αγριωπές γενειάδες; Είναι τελευταία της μόδας στα σαλόνια της Αιδήμονος Δημοκρατίας το industrial style, ως μεταμοντέρνα αντίληψη της αστικής τους παρακμής; Κι εν πάση περιπτώσει, προς τι όλη αυτή η αμηχανία που βγάζει ο επικοινωνιακότατος συνήθως Αλέξης;

 Εάν οι ίδιοι οι εργάτες δεν αυτοοργανώνονταν, εάν δεν ξεπερνούσαν τους φραγμούς της αστικής "ηθικής και νομιμότητας" ώστε να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, κανένας δεν θα ερχόταν να τους σώσει. Εάν είχαν παραιτηθεί στη μοίρα που το αστικό πολιτικό σύστημα τους επιφύλασσε -την ανεργία, την υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης και την επαιτεία για μια δουλειά της πείνας και της καταπίεσης- δεν θα είχαν εισπράξει παρά μερικές δηλώσεις οίκτου κι ένα υποκριτικό χτύπημα στην πλάτη. Θα είχαν γίνει κι αυτοί απρόσωποι αριθμοί, ριγμένοι στο άπατο πηγάδι των δεικτών ανεργίας και υπανάπτυξης.  Εάν δεν είχαν οι ίδιοι προσδώσει ταξικό χαρακτήρα στον αγώνα τους, δεν θα θυμόταν ποτέ ο κάθε Τσίπρας να πιπιλήσει την παλιά ξεχασμένη λεξούλα των μαρξιστών.

Τώρα οι σκληροτράχηλοι προλετάριοι, τους έχουν κάνει όλους να τρέχουν ξωπίσω τους, να τους χειροκροτούν φορώντας βεβιασμένα χαμόγελα. Δεν μας είπε όμως ο αγωνιστής Αλέξης ποια είναι η τάξη που στέκεται αντίπαλος του αγώνα των εργατών, η τάξη εναντίον της οποίας τάσσεται κι ο ίδιος. Αυτά δεν λέγονται, κάνουν τζιζ και καίνε τη γλώσσα, ειδικά ενός μελλοντικού "καταλληλότερου πρωθυπουργού". Ο αγώνας των εργατών έχει πράγματι ταξικό χαρακτήρα, τι δουλειά όμως έχει η αλεπού της συστημικής αριστεράς στο παζάρι της ταξικής σύγκρουσης;

Αυτή είναι η πρώτη πραγματική εργατική νίκη και θα πρέπει ν' αποτελέσει πρότυπο για το μέλλον. Η Εργατική Τάξη θα πρέπει ν' ανακτήσει την ταξική της συνείδηση και ν' αναδιοργανωθεί. Να ξεπεράσει τον κομματισμό που το σύστημα της επέβαλε έντεχνα, ώστε να την ελέγχει πλήρως. Να δώσουμε ένα νέο νόημα στον όρο "Συνδικαλισμός", που εδώ και χρόνια αποτελεί σχεδόν βωμολοχεία. Πάνω απ' όλα όμως, θα πρέπει να μην δεχτούμε ούτε στιγμή το όψιμο ενδιαφέρον της αστικής αριστεράς ή οποιουδήποτε άλλου εκπροσώπου του αστικού συστήματος εξουσίας.

Η Εργατική Τάξη χρειάζεται -πριν ξαναμπεί στον αγώνα για την ανάκτηση των δικαιωμάτων που κερδίσαμε με αίμα και χάσαμε αναίμακτα, ανέμελα και με κατεβασμένα χέρια- να χειραφετηθεί και να πιστέψει στις δυνάμεις της, χωρίς κηδεμόνες και πατερούληδες. Ίσως αυτό πάρει καιρό. Εδώ όμως έχουμε μια αρχή, δηλαδή το ήμισυ του παντός. Μια αρχή όμως που μας δίνει ξανά το δικαίωμα να οραματιζόμαστε, το έναυσμα για να ονειρευόμαστε.

[Σημείωση εκ των υστέρων: Τελικά με τον καιρό μάθαμε ότι και η ΒΙΟΜΕ δεν ήταν αυτό που ήθελαν οι εργολάβοι της αριστεροσύνης να παρουσιάσουν, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι οι εργάτες δεν είπαν το παραμικρό ψέμα για την κατάσταση, οπότε το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης μετατίθεται για κάποτε άλλοτε...]

Κάποτε θά 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε...




Σχόλια

  1. Το Χάος φίλε Όττο, καταστρέφει και αναδημιουργεί με μία πανάρχαια συμπαντική συνταγή: Τους βάζει όλους να αλληλοφαγωθούν. Τόσο ωραία, τόσο απλά...

    Στην προκειμένη περίπτωση η Δικαστική εξουσία προσπαθεί να μπει στο μάτι της Εκτελεστικής. Είτε γιατί κόψανε μισθούς και προνόμια στους δικαστές, είτε γιατί η γενιά των δικαστών 40αρηδων παίζει αντάρτικο στους σιτεμένους Αρειοπαγίτες, η ουσία είναι πως τα ισόβια του Παπαγεωργόπουλου έχουν ένα σαφή και ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα: «Μαζί τα φάγατε, μαζί θα πληρώσετε».

    Άκουγα τον Πορτοσάλτε στο ΣΚΑΙ το πρωί με τι ειρωνία αντιμετώπισε την είδηση ότι γιαγιάδες στη Θεσσαλονική κλαίγανε για τον Παπαγεωργόπουλο. «Εμ, βέβαια», είπε, «18 εκατομμύρια είναι αυτά, τάισε πολλούς». Ο συστημικός ΣΚΑΙ, ο πληρωμένος απ’ τα κρυφά Γερμανικά κονδύλια παίρνει ξεκάθαρη θέση: Μαύρο στον Μαυρογιαλούρο. Γιατί;

    Έχουν καταλάβει ότι κάτι καινούργιο γεννιέται και αποφασίσανε να προχωρήσουν σπάζοντας το σπυρί από φόβο μην τους παρασύρει στα τσακίδια ο νέος άνεμος. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην αλλαγή, ούτε το ίδιο το σκοτάδι.

    Όσο για τον Τσίπρα που λες, όλα σωστά είναι μόνο που υπάρχει σε σχέση με άλλες εποχές μια ουσιώδης διαφορά. Αν πριν 10 χρόνια εργαζόμενοι καταλαμβάνανε ένα εργοστάσιο και το τρέχανε με αυτοδιαχείρηση, μέσα σε 3 μήνες θα τους είχαν ανατινάξει. Τώρα δεν τολμάει να τους κουνήσει κανείς και κάποιοι τρέχουν να φωτογραφηθούν μαζί τους. Αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα ικανό να σε βγάλει από το βραχυπρόθεσμο στο πιο ολιστικό.

    Μέχρι τώρα η Αριστερά πάλευε για μισθούς, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα. Που μας οδήγησε; Σε συντεχνίες και συνδικαλοπατέρες, σε όλα όσα είχε προβλέψει ο Λένιν εδώ και τόσα χρόνια. Όταν ο έμπορος στη φεουδαρχία σκαρφιζόταν πως θα κερδίσει παραπάνω γρόσια, με το βραχυπρόθεσμο κέρδος δηλαδή, υπόσκαπτε το σύστημα χάριν του καπιταλισμού κερδίζοντας και μακροπρόθεσμα. Στο καπιταλισμό όμως δεν συμβαίνει αυτό. Το να κερδίσεις 100 ευρώ παραπάνω δεν σε οδηγεί πουθενά αφού θα στα πάρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αν τρέξεις όμως ένα εργοστάσιο, χτίζεις συλλογικότητες, ανακαταλαμβάνεις το χώρο σου και τη ζωή σου. Είναι μεγάλο άλμα...

    Φαντάσου, ακόμα και ο συστημικός Δραγασάκης μίλαγε πρόσφατα στον Παπαχελά για την Οικονομία των Αναγκών! Άκουσον, άκουσον, πεφωτίστηκε ακόμα και το Συριζάκι . Στα λόγια; Στα λόγια, δεν έχει σημασία, στην παρούσα φάση το ζήτημα είναι τι ελπίδα μπορείς να δώσεις στις νέες γενιές. Το «όψιμο ενδιαφέρον» της αστικής αριστεράς είναι μια παρακαταθήκη, γράφεται στο dna του συλλογικού ασυνείδητου μέχρι να αρχίσουν ολοένα και περισσότεροι να μιλάνε ξανά για αξίες: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη.

    Αν περιμένουμε να διαλυθεί το σύστημα για να δημιουργήσουμε το Χάος θα μας καταπιεί σαν Μαύρη Τρύπα μαζί με το σύστημα. Λίγο ακόμα να μείνει αυτή η δεξιά του Σαμαρά, του Δένδια, του Άδωνη και του Βορίδη, του Βενιζέλου και του Μαιντανού και δεν θα έχουμε ούτε ΔΕΗ, ούτε νερό, ούτε συγκοινωνίες, ούτε τίποτα. Θα βουλγαροποιηθούμε με συνοπτικές διαδικασίες και το «come back» θα γίνει ζήτημα θρησκευτικό. ;-)

    Ίσως βέβαια να είναι κι αυτό μέρος του σχεδίου αλληλοφαγώματος. Διαλύει το Σύμπαν ο Αντωνάκης, δένει τα χέρια της επόμενης κυβέρνησης, παραλαμβάνει ο Τσίπρας καμμένη γη, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, πλακώνει η ΧΑ, τα κάνει όλα πουτάνα, μας διώχνουν απ’ το ευρώ και σωζόμαστε μόνοι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατά πρώτον, ακριβώς αυτά που γράφεις για τους 40άρηδες δικαστικούς κλπ, είναι που με κάνουν ν' αμφιβάλλω ειλικρινά, κατά πόσον η ποινή του πρώην δήμαρχου θα παραμείνει μετά την έφεση. Είδαμε διάφορα ευτράπελα και με την περίπτωση του Ψωμιάδη, αν θυμάσαι.

    Τώρα, ως προς το δεύτερο κομμάτι, περί Αλέξη και προλετάριων, δεν διαφωνώ κατά βάση με τη σκέψη σου, άλλωστε ξέρεις καλά ότι ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές και πως θα τον ξαναψηφίσω και στις επόμενες, ως το μη χείρον βέλτιστον. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως αφού το εργατικό κίνημα προχώρησε σε μια πρωτοπορία, καλό θα είναι να μην επαναπαυτεί στις θωπείες του συστήματος εξουσίας, αλλά να τραβήξει μπροστά, κάνοντας το καταρρέον σύστημα να τρέξει ξωπίσω του. Αν αφήσει και πάλι τον κομματικό βρόγχο να το τυλίξει, απλά θα έχει αυτοκτονήσει.

    Μακάρι να επιβεβαιωθεί η άποψή σου πως πράγματι κάτι καινούριο γεννιέται μέσα απ' όλη αυτή τη σαπίλα (αν μη τι άλλο αυτό αποτελεί νόμο του Χάους και το πιστεύω, όμως θα ήθελα να το δω ζωντανό μπροστά μου)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πω, την ίδια μαλακία πήγα να κάνω και εγώ, να ψηφίσω σύριζα δηλαδή.
    Λίγο πριν την κάλπη θυμήθηκα τον Αντώνη, το δάσκαλο που μου έκανε ιδιαίτερα στην έκθεση (ναι είμαι μια επένδυση που πήγε στράφι χαχα). Ο Τύπος λοιπόν κάθε φορά στις εκλογές ταξίδευε απο τη μία άκρη της Ελλάδας να πάει στην άλλη άκρη για να ψηφίσει άκυρο. Παίρνω εκεί το λευκό, γράφω αυτά που θέλω να πω και το ρίχνω, το χρέος μου το έκανα, συνένοχο στο φόνο δε θα με έχετε, έλεγε (πριν γίνει τραγούδι).
    Που ξέρεις, γράψε γράψε μπορεί να προκύψει, οχι η βίβλος, μην είμαστε και πίθηκοι, αλλά ένα πετυχημένο ξόρκι σαν αυτό πχ, σα σίδερο είναι η πούτσα μου που το μουνί ξορκίζει*, τρεχάτε φιλαράκια μου, το παρτυ τώρα αρχίζει!
    *Με την έννοια της απελευθέρωσης

    Υγ, προς τον αντρικό πληθυσμό: Για να ευοδώσει το ξόρκι πρέπει να το εκφέρετε τρις την έβδομη πανσέληνο απο τη μέρα των γενεθλίων σας κρατώντας στο δεξί σας χέρι το επίμαχο και στο αριστερό ένα μπουζόκλειδο (λυπάμαι, το μέγεθος του μπουζόκλειδου δεν έχει καμία θετική επίδραση, αλλά έχω και γι΄αυτό ένα ξόρκι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου